In een klein kantoor boven de drukte van Rokin 54, waar het glas trilt van de trams en het licht van de stad zich spiegelt in de ramen, werkt Ruben. Hij is geen gewone videomaker. Hij is een verhalenjager. Een editor van het onzichtbare.
Bij Artists for President, een creatief collectief dat meer voelt als een beweging dan een bedrijf, vertaalt Ruben beats naar beelden, en momenten naar herinneringen. Zijn werkplek – een chaotische mix van oude camera’s, gloednieuwe gear en notitieboeken vol halve ideeën – is zijn cockpit. Hier, te midden van kabels en koffie, monteert hij rauwe realiteit tot visuele poëzie.
Ruben kijkt niet alleen. Hij voelt. Tijdens aftershows, repetities, of gewoon tijdens een sigaret op het balkon, vangt hij het ongeziene: een blik, een zweem van twijfel voor de spot aan gaat, de stilte net voor de eerste noot. Zijn edits zijn scherp, ritmisch, maar nooit voorspelbaar. Soms vertraagt hij de tijd, soms versnelt hij het verhaal. Altijd met gevoel.
Op het Rokin leeft alles sneller. Maar boven die straat, in dat kantoor, vertraagt Ruben de wereld – één frame per keer.